Navegación por
Etiqueta: dinosauros

O primeiro paxaro

O primeiro paxaro

En breve asistirei a unhas xornadas sobre darwinismo e evolución e estou toda emocionada, aínda que teña que facer un chanchullo no curro porque non conta como formación científica (!!!!). Deben  de pensar que o da evolución xa está moi trillado e xa o sabemos, ou algo así.  E como as ideas revolotean ao noso redor coma libeliñas xigantes do triásico  tardío, e fan mais ruido que un caza de combate, hoxe atopeime de novo coa imaxe que me obsesionou parte importante da miña infancia, convencéndome de que na realidade pasaban cousas tan alucinantes que non había necesidade ningunha de recurrir ao sobrenatural para facela mais interesante.

A imaxe, por se alguén non a coñece aínda, é un dinosauro converténdose en paxaro, case case diante dos nosos ollos. O becho en cuestión chámase Archaeopterix e eu imaxínoo con plumas verdes e azuis aínda que a saber. O malo dos fósiles é que son en branco e negro.  Esta imaxe foi suficiente para que a miña imaxinación ardera como combustible (fósil) e me fixera fan a morte da evolución, que permite que aos dinosauros lles saian plumas e sobrevivan a un cataclismo peor que calquera que saia na Biblia que fai que se extinga a meirande parte da vida do planeta, menos un rato diminuto que come ovos (mamá) e este vestixio da familia que estaba destinada a dominar o mundo e posiblemente a evoluir até acadar a intelixencia, cos seus grandes cerebros, os seus ollos con visión 3D e os seus polegares opoñibles.

Pero a dominación mundial é como a tele, hoxe es imprescindible e mañá ninguén se lembra de ti, e con sorte saes en Luar, e os dinosauros supercomplexos e superespecializados, os que tiñan tódalas bazas para ser a primeira especie con autoconciencia, eran demasiado fráxiles para o tema este do meteorito. Así que tivemos unha oportunidade que non nos tocaba, e polo que se ve soubemos aproveitala, namentres que os gañadores virtuais se convertían en devoradores de alpiste ou en polo ao curri.  Quen o ia dicir, co que prometían. Outro xoguete roto de Evolución Triunfo, edición Cretácico.

P.D: as gaivotas do meu barrio están facendo ultimamente o camiño inverso, e como sigan comendo do lixo, van rematar por converterse en auténticos dinosauros.

Schhhhh…

Schhhhh…

A frase que acompaña este cartaz (que tirei daquí) di algo así como: “Se tiveras unha idea que vai sacudir á sociedade, gardaríala para ti mesmo?”.

Hai un par de días cumplíase o 200 aniversario da morte de Darwin, e este ano temén se conmemoran os 150 anos da publicación de A Orixe das Especies, o libro que cambiou o mundo para sempre. Non sei de quen é a cita (axuda, por favor!) que di que Copérnico sacou ao ser humano do centro do Universo, Darwin díxolle que era como os outros animais e Freud quitoulle a última ilusión, a de ser dono da súa propia mente. Tres caídas bíblicas, a cal mais dolorosa. Se teño que escoller, coido que o peor golpe no ego humano foi o que nos infrinxiu a teoría da evolución, a xulgar cando menos polas reaccións que aínda hoxe suscita.

De Darwin xa falaron outros blogs mellor ca min, así que vou adicar este post aos creacionistas, que son a xente mais divertida do mundo. Porque recoñeceredes que discutir unha por unha, con argumentos a cal mais disparatados, as probas da evolución das especies, require un certo sentido do humor. Non vos perdades, por exemplo, “Dinosauros, toda a verdade“. Os argumentos son basicamente os mesmos que atopou Darwin cando publicou a súa obra: a complexidade irreductible e as características do universo.

O primeiro argumento ven dicindo que unha estrutura viva complexa, como por exemplo un ollo (Darwin estaba obsesionado co tema do ollo, e parecíalle o punto mais feble da súa teoría) require dun deseño intelixente, porque se falla calquera dos seus compoñentes deixa de ser funcional. Por suposto, na natureza hai múltiples exemplos de ollos de diferentes tipos, mais e menos complexos e que funcionan mellor ou peor, co cal este argumento non se sostén.

O segundo, asegura que se o Universo fose só un chisco diferente a como é, non podería existir a vida, e polo tanto as condicións previas están coidadosamente seleccionadas polo creador. Isto é o que en lóxica (cantos de vós sodes do plano de estudos de BUP?) se denomina tautoloxía, un argumento circular: aínda aceptando que isto sexa así, cousa que non sabemos, obviamente a vida existe nestas consicións, e se foran outras non existiría e non estariamos falando disto.

Pero o que fai do creacionismo unha pseudociencia non é que teñan unha inmensa paciencia para refutar o irrefutable, senón que poñen o carro antes dos bois. Se tratas de falsar unha hipótese á que chegas mediante a fe, e non mediante a lóxica, e ignoras as probas que tes en contra, autmaticamente deixas de facer ciencia e pasas a facer trucos de feira. Ocorre o mesmo que co omnisciente argumento para convencernos da existencia de deus: non podes probar que non exista. Claro que non, porque diso vai a ciencia, queridos, de demostrar cousas que existen. Se non, tamén existirían as sereas e Alf. Aquí do que se trata é de aproveitarse da escasa formación científica que ten a poboación en xeral para sementar dúbidas absurdas. A crenza é unha cousa, á marxe do que eu opine, e outra é o engano.