Memes
Estaba intrigadísima con isto dos “memes” cos que anda todo o mundo últimamente. Non, a min nunca me chegou ningún por correo, nin tiña idea do que eran. A primeira vista parece un test das revistas para rapazas, deses que che din se es compatible coa túa parella a través de complicadas ecuacións tomando como variables o que almorzas e cal é a túa cor favorita. Despóis informeime do qué demo era en meme e resulta que non era unha nova revista. Resulta que un meme é como un xen pero en pensamento: unha idea básica que se transmite de xeración en xeración e que se perpetúa ou non dependendo do seu éxito evolutivo, do “eficaz” que sexa.
Iso de que unha idea sexa ou non eficaz é curioso como concepto, pero pódese explicar moi ben dende a psicoloxía cognoscitiva, que xa mencionei algunha vez: o choio é que hai ideas que resultan útiles para funcionar no mundo e outras que non. Por exemplo, a idea da alma, ou da vida despois da morte parece ter certa utilidade para liberarnos da angustia, así que se transmite. Non se me ocorre agora ningún exemplo de idea “non útil”, supoño que precisamente porque non se transmiten. Polo tanto, artellamos a nosa personalidade mediante memes, mediante un montón de ideas que conforman o que somos e o que cremos.
A diferenza co código xenético é que este outro código, aínda que funciona por replicación e selección natural, transmítese tamén de xeito horizontal, entre individuos sen parentesco entre si, e que un mesmo pode alterar o contido dos seus memes. Alomenos na teoría, porque despóis na práctica é moi difícil facer reflexionar a alguén sobre unha idea preconcebida e adquirida culturalmente e conseguir que a mude. Non é fácil que consigas que o teu veciño o de “a estos inmigrantes había que matarlos a todos, que vienen aquí a quitarnos el trabajo” mude ese meme que non ten idea de como adquiriu nin por que defende, seguramente porque lle é útil, dalgún sinistro e escuro xeito. En realidade, coido que este sistema funciona máis como se fora un virus, tendo en conta que os virus mellor adaptados son os que non matan ao hóspede ou incluso que non lle provocan enfermidade, xa que a morte da célula na que viven implica a súa propia destrucción. O mellor virus é o que se integra no ADN da célula e queda aí quietiño sen facer barullo, chupando ADSL e calefacción central de gratis pero sen molestar demasiado.
Os test estes están compostos de memes só en parte, porque se o entendín ben, a túa talla de zapato non é un meme, pero si poden selo cousas como a cor de pelo nas mulleres, porque podemos tinguirnos e polo tanto facer unha escolla (ben, os rapaces tamén poden tinguirse, pero eu non coñezo a ningún que o faga, ou polo menos que o confese.) e por suposto a roupa ou a música. Se cadra estes son os máis memes de todos, porque a túa escolla en cuestións estéticas está moito menos influída por consideracións racionais, e polo tanto di mais de ti. Como dicía Wilde: “é superficial que non xulga as apariencias”
Aí vos vai un test que copieteei de blogs alleos, a ver se vos facedes unha idea de min e me incorporades ao voso código memético.
Nome
O de verdade? A Raíña Vermella
Idade:
Demasiada
Data de Nacemento:
Un luns de lúa chea
¿Pides desexos ás estrelas?
Non. Cando quero algo, cólloo.
¿Gústache a túa letra?
Moito
¿Cal é a túa comida favorita?
O café
¿Es un demo?
Inténtoo, pero non me sae o riso diabólico.
¿Cómo demostras a túa ira?
Póñome vermella
¿Cal é a túa segunda casa?
Certos bares
¿Cal era o teu boneco favorito cando eras neno/a?
Un pinguín vermello (en serio!)
¿Farías puenting?
Só se fora estrictamente necesario para evitar que unha banda de asasinos a soldo kazakos fixeran unha mochila coa pel de alguén que me importe (moito)
¿Cres que es forte?
Comparada con que?
¿Cal é o teu xelado favorito?
Café
Talla de zapatos:
Un 36
¿Qué é o que máis odias de ti mesmo/a?
Odiar? procuro non ter ese tipo de vicios…
¿Cor de pantalóns, camiseta, roupa interior, zapatos? Agora mesmo.
Negro, vemello, vermello, negro
Primeira cousa na que te fixas na xente:
Nas mans, sexan tíos ou tías.
Bebida favorita:
Calquera con cafeína (café, té, cocacola, licorcafé…) Xe sei que o do té é teína, pero cando estás co mono da igual.
Deporte favorito:
Saio a correr cando fai bo
Cor de pelo:
Castaño
Cor de ollos:
Indeterminado
¿Levas gafas/lentillas?
Gafas
¿Última película que viches no cine?
The Illusionst
¿Cal é o teu postre favorito?
Café e bombóns
¿Qué libros estas lendo?
O Segundo Sexo, ademáis dos que non me queda máis remedio
O lugar máis alonxado no que estiveches:
París
Unha canción que che lembre a alguén ou algo:
Miles.
¿Sempre es ti mesmo/a?
Pódese ser outra persoa? Gustaríame probar…
¿Cine ou peli na casa?
Cine mellor, pero o que importa é a peli
¿Es feliz?
Sí
7 comentarios en «Memes»
Graciñas pola información sobre memes, algo oíra de que tiñan que ver coa xenética, pero agora quedoume máis clariño.
Gústame este recuncho especular, co seu permiso, maxestade, tratarei de volver por estes lares.
Cando queiras, Arale. Por certo, moi chulo Chirimbolos e Ouricelotes. O mellor do mundoblog é que coñeces xente:)
A mim os memes estes parecem-me bastante pesadinhos. Ainda que nom duvido que poidam ter a sua conha num princípio, afinal cansas de os ver em toda a parte…
A min lémbranme os tests desta revista humorística esta chamada cosmopolitan, só que sen resultados. A min encántame vir a saber a miña verdadeira identidade sexual, se a miña parella me é fiel, a miña ideoloxía política (!!!) ou se estou pasado de moda (?).
Calquera día destes colgarei un test da Cosmopolitan, iso si que é para facer un estudo sociopsicolóxico!! Debe ser que eu teño certa obsesión coa estatística, así que tamén me gustan os test e todas estas caralladas.
desculpa por chegar tan tarde, problema técnicos!….
atopei a anotación sobre a cara científica do asunto moi interesante, pero teño que confesar que a principal utilidade que lle vexo é humorística, anque pode ser un aspecto conxénito da miña persoalidade, hehehe
un saúdo.
Tes razón, eu tamén primo a utilidade humorística, pero todo depende de con que ánimo faga un estas cousas. E ás veces din máis sobre un cando non se fan exactamente en serio…
De calquera xeito, xa me comentaron un par de persoas que se cadra os me-me non teñen que ver cos “memes” dos que falo na primeira parte, que ven do “me” inglés, co cal todo o post transfórmase nunha inmensa ida de pinza, ao máis puro estilo Raíña Vermella (xa iredes coñecendo esa faceta miña)
P.D: alédome da pronta resolución da cuestión técnica. O meu blog non sería o mesmo sen ti:)
Comentarios pechados.