Laciños
Unha vez, hai xa tempo, escoitei a alguén dicir que a SIDA non existe. Incluso hai páxinas sobre o tema en Internet. A teoría ven sendo que o que realmente te mata son os medicamentos que supostamente controlan a enfermidade. Pregunta: entón a xente que morre en África porque non hai medicamentos? Tamén din algo así como que non se demostrou nunca a existencia do virus, e que as fotos que hai non son del. Que o virus ten un doble, como Bin Laden, que é o que sae nas fotos.
Na miña opinión, isto é unha hábil artimaña para contarlle ao teu ligue de turno e que non se poña pesadita co do preservativo, porque custa traballo crer que quen deitou semellante pérola na rede pense iso en serio. Entrade no enlace porque non ten desperdicio, sobre todo se hai alguén de bioloxía. Sería para escachar coa risa se non fora tan grave.
Tamén semella que estamos asistindo a un dos efectos nocivos, por unha banda, da sobreinformación, e pola outra, do posmodernismo mal entendido. Conste que a min Internet como canle de información paréceme un xeito fantástico para dar a coñecer feitos ou opinións que doutro xeito serían silenciados, pero hai que saber filtrar, como con todo. Só porque un dato teña pinta de rollito alternativo, non vai ser necesariamente certa. Para mostra, o dos tampóns que conteñen asbesto ou amianto (rollo católico camuflado, ou senón a min que me expliquen; pero isto da para outro post) ou o do pavo este que di que o colesterol non provoca infartos (peña carnívora tratando de xustificarse)
En canto ao posmodernismo, últimamente hai certa tendencia a considerar que todo é relativo, e que ningunha opinión vale máis ca outra, e iso non é de todo certo. Éo, por suposto, nos temas que son opinables, pero non se pode “opinar” que a terra é plana ou que a SIDA non existe porque, sinxelamente, non é certo. Habería moito que dicir sobre os intereses económicos detrás dos antirretrovirais, das patentes e da actitude das farmacéuticas, pero o virus existe porque calquera bolseiro cun equipo cutre pode aillalo, co cal pensar que nos están enganando TODOS xa soa a movida “cons”.
Ademáis, estas disquisicións pseudoguais afastan a vista do verdadeiro problema, que é: por que non hai un día internacional da malaria ou da tripanosomiase, que son enfermidades que matan a moitísima xente? A base do problema non é que a SIDA exista ou non, é que as cousas que non ocorren no primeiro mundo, realmente é como se non existisen.
P.D: o da foto é el, e eu xuraría que é o auténtico.
15 comentarios en «Laciños»
Lamentavelmente, o conhecimento limitado da gente (eu incluido) sobre certas questões científicas deixa-nos a mercê dos charlatães.
O argumento da foto é genial… Desta maneira, também não existem os átomos, é?
PS: Sobre o posmodernismo mal entendido… Acaso há algum “bem-entendido”?
Ângelo, a tecla máis rápida do mundoblog!! Acabo de colgalo agora mesmo!
Eu coñezo peña que non cre nos átomos, e dicho así, que non “cre”, como se os átomos foran gnomos. Aínda así, penso que non é tanto cuestión de falta de coñecemento como de falta de sentidiño, e de certo gusto polo postureo.
P.S: sobre o posmodernismo… eu tampouco remato de entendelo:p
Ola!, chego moi tarde?, bueno, intento non retrasarme moito, pero estes días co da grabación igual levo o reloxo blogueiro un pouco torpe, hehe…
enfin, así que hai quen di que o VIH non existe?, 1º noticia que teño, anque neste mundo de teorías conspirativas absurdas que desacreditan as verdadeiras chamadas de atención sobre verdadeiras conspiracións non me sorprende nada… en fin, o VIH é culpa de Zapatero, e está claramente implicado no 11-S, creo que con saber iso basta 😀
unha aperta.
No fondo, o que subxace é unha loita contra a autoridade científica, cousa que me parece lexítima, se non fose que, salvo casos moi concretos, non existe tal autoridade. É dicir, os científicos non teñen máis autoridade que a que lles confiren os legos que, se se me permite, é bastante similar a que daban nas tribos aos chamáns. O científico, sinxelamente ten uns coñecementos que os legos non teñen, pero eses coñecementos non lle dan máis poder por si mesmos, desde o momento no que calquera persoa podería chegar a eles. O que pasa é que chegar a eles custa e é moito mellor botarse a adiviñar e a dar pista ás idas de pinza. Eu vexo a relación coa ciencia conforme á seguinte metáfora:
Eu vou de visita a Zululandia (unha viaxe que estou pensando seriamente), unha vez alí descubro que ningún dos catro idiomas e medio que falo/chapurreo me vale porque todo o mundo fala zulú, o cal é comprensíbel. Paseando á beira dun río, mentres penso na posibilidade de bañarme, vexo un cartaz escrito en zulú que sinala á auga. Como eu non sei o idioma pregunto ao primeiro zulú que pasa que me explica nun galego moi básico (estudara en Compostela) que o cartaz vén dicindo que no río hai pirañas zulús, que seica son malas malas. Eu ante isto podo adoptar tres posturas:
a) crer de boa fe ao individuo zulú e non bañarme
b) pensar que o tipo quere enganarme e que o cartaz realmente non pon iso, e ben bañarme, ben ficar á beira con cara de cabreo e desconfianza,
c) botar os seguintes meses aprendendo zulú e comprobar a veracidade da información.
No caso de escoller a segunda sempre podería preguntar a máis zulús, pode ser que casualmente topase cun membro das farmacéuticas zulús especialmente interesado en que non me bañe no seu río. Preguntando a máis xente sairei de dúbidas. Se todos os zulús din o mesmo terei que confiar, ou ben darme á paranoia.
En calquera caso os zulús non teñen ningunha superioridade real sobre min, sinxelamente teñen unha información que eu non teño e que me sería moi custoso obter en pouco tempo. Teño a opción de procurala, ou o atallo de facerlles caso, non creo que sexan un pobo tan ruín como para poñerse todos de acordo en enganarme.
Os científicos non son máis que zulús que saben a súa lingua, pode ser que as farmacéuticas traten de enganarnos (seguro que o fan), pero non pode ser que todos os biólogos e médicos do mundo estean no allo salvo tres iluminados que nen sequera acreditan coñecementos neses campos (encantoume o de “enfermedades viejas con nombres nuevos” XD).
Polo demais non sei a que secta pertencerán estes da SIDA, pero lémbranme docemente aos vellos católicos que defenden que os espermatozoides se colan “polo medio das moléculas do látex”. A ignorancia sempre foi inimiga da liberdade, e se non que llo pregunten aos infectados pola SIDA.
Bufff, sinto extenderme tanto. Remato dicindo que eu apoio a teoría do Moucho, hai unha innegábel conexión VIH-Zapatero-Bin Laden-11M.
Eu estou interesado neso da posmodernidade. Non quere dicir que se defenda que todo é relativo no senso de que calquera poida soster unha opinión -por moi errada que sexa- porque é a súa perspectiva das cousas e punto pelota. Se se fala de relativismo é xa no cerne da ciencia. Claro que existe a SIDA, claro que mata xente… o posmodernismo sería máis ben o repecto á postura de cada quen sobre se se quere medicar ou non, sobre se decide suicidarse ou conceder unha entrevista cos seus últimos segundos de vida en directo a sky news.
E coa ciencia posmoderna pois pasa que os mesmos científicos non están certos de moitas cousas, pero non so iso, se non que defenden a imposibilidade de chegaren a certezas, ou que non sexa desexable que a ciencia adoctrine á sociedade sobre o camiño a seguir, ou sobre como debemos pensar sobre tal esta ou tal outra cuestión.
E o postmodernismo non é so unha escola de pensamento e estética, en sentido ampliado é máis, e o noso séculum, o noso mundo de hoxe. Por eso pódeche gustar ou non o enfoque do pensamento ou da arte posmodernas, pero eso non cambia nada: se o modernismo era invasor o posmodernismo e globalizador, representa un mundo do que non s epode saír. é como estar nun El Corte Inglés ou nun centro comercial e hai xente que compra de xeito compulsivo correndo dun lado para o outro ante anuncios de ofertas que unha rapaza de voz nasal anuncia pola megafonía, outros buscan algo en concreto, seleccionan, mercan ou non, deciden pospoñer a compra… e hainos tamén que non lles gusta o supermercado pero se entreteñen mirando para a xente, ou quedan alí para tomar algo na cafeta ou para xogar nos recreativos do centro comercial; gastan bromas entre eles e rin de como aquela señora corre ou de aquela parella tan estirada. Por último están os que detestan os centros comerciais e van alí protestar e dar berros e voces, pero tamén se ven na obriga de comprar comida e bebida para poder seguir protestando. Ós que queren saír do centro comercial están na obriga de pagar un canon de abandono e hai un segurata enorme esperando por ti na porta.
É en plan kafkiano: non se pode saír, pouca xente escoita ou atende, todo é barullo e corredoira.
O que pretendo explicar é que pode non che gustar a postmodernidade pero non pode ignorala ou saír dela -a non ser que marches en plan hippie costra a Fornelos de Monte ou algo así.
A postmodernidade é ir a Frutas Nieves -“de fruta madre”- para levar mazás acedas e ver que pon “orixe: Francia”, e dis, non, quero unha do país, e buscas outras e son italianas… e galegas non… para eso tes que ir visitar á túa avoa.
Concordo bastante co cambote e coa súa metáfora, non se pode obviar a existencia da posmodernidade, é o primeiro paso para loitar contra os seus efectos negativos (e poder aproveitar os positivos) é asumir que existe e que está aí, ou polo menos que um montón de xente está vivindo como se existise e iso non pode ser irrelevante de ningún xeito.
No que discrepo parcialmente e no de “que cada quen decida se se quere medicar ou non, etc…”. Claro que calquera é moi libre de medicarse ou deixarse morrer pero a teoría de que a SIDA non existe é un artefacto perigoso, e o é porque a xente infectada pode, xa non deixar de medicarse, senón abandonar as precaucións á hora de transmitir a enfermidade. Calquera decide, pero decide sobre si mesmo, non sobre a vida dos demais. E non só sobre a vida, non esquezamos que a SIDA serviu como estigma para determinados colectivos, e que foi empregado como xustificante da marxinalización de drogadictos, prostitutas, homosexuais e mesmo persoas promíscuas.
A min pareceme máis probábel que o bulo da súa non existencia estea orixinado polas propias farmacéuticas, preocupadas porque a súa transmisión no primeiro mundo se limitou e lles cortou as ganancias (os africanos non teñen para medicinas, e tamén son os que morren). Será que eu tamén me estou dando á paranoia, pero é que detrás dunha mentira tan flagrante ten que haber un interese económico dalgún tipo. Neste caso o posmodernismo é aproveitado como unha arma agresiva, e contra ese uso é contra o que hai que loitar.
Coido que o miolo da polémica é que ningún de nós manexamos exactamente a mesma definición do que é postmodernismo. Se falamos de asumir que ningún coñecemento é absoluto, por suposto que a ciencia é posmoderna, pero éo dende moito antes do postmodernismo, dende a teoría da relatividade e o principio de incertidume de Heisenberg. Nese sentido, eu diría incluso que estamos nun novo paradigma científico. Pero o posmodernismo “mal entendido” (e a isto me refería, Ângelo) é esa idea de que todo vale, porque ningún coñecemento é absoluto. Ademáis, resulta polo que parece un arma perigosa esta indiferencia, non só porque pon estas trapalladas pseudocientíficas á mesma altura que o traballo serio (por certo, eu tampouco estou dacordo no de que un decide se medicarse ou non; de feito, en enfermidades como a tuberculose ti podes ser legalmente obrigado a tragarte as pastis)senón porque conduce á inmobilidade: esa idea de que “non se pode fuxir” do posmodernismo é co que non estou en absoluto dacordo. Eu non sei exactamente o que é en si mesmo o posmodernismo, pero si sei en que se está convertindo: nunha excusa para non mover o cu da poltrona, para non implicarse con nada porque todo é cuestión do ángulo dende o que se mira, así que non se pode decidir se merece a pena cambialo.
Se che interesa o tema, Cambote non deixes de mirar o link a “O Porto dos escravos” na palabra “posmodernismo” deste post. E xa sabes que estás invitado ao té sempre que queiras:)
Não concordo em absoluto com Cambote… Bom, sem acritude: o posmodernismo pode ser para qualquera de nós o que quisermos, mas o ‘posmodernismo’ não é o que quisermos… Cumpre té-lo claro. Há uma série de indivíduos que o definiram, o limitaram e que extrairam uma série de conclussões; das que podemos gostar ou não. Eu, particularmente, nem gosto, nem acredito.
Não podemos escapar da posmodernidade… Pergunto, o que é a posmodernidade? Quando começa? Em que consiste? Em que se diferencia da ‘modernidade’ precedente?
Quando alguém responda racionalmente -ai! que não se pode!- às questões formuladas, terá o mérito de ser o primeiro que coloque a posmodernidade no mundo real.
Até então, o posmodernismo é o que é: o “vale-tudo” em matéria filosófica. E desculpai, mas o posmodernismo não é o respeito para quem não se quer medicar da SIDA. O posmodernismo é dizer que a opinião dum afectado da SIDA que não se quer medicar porque entende que a doença não existe, tem o mesmo valor que a do médico que a diagnostica. E já se enganará quem quiser.
Ok ó té. Cunha nube, por favor.
O porto dos escravos está dende que foi publicado o post sobre do “suxeito posmoderno” entre os meus favoritos. Interesoume moito ese post e incluso intentei comentar pero era preciso rexistrarse non sei onde e deixeno para mellor ocasión. Gústame moito a túa blog, Mario.
Sobre o que di a RV sobre o apoltronamento, pois si, é unha excusa estupenda para se conformar co que hai e caemos nesa tentación. De tódolos xeitos ata onde eu sei -que non é moito- nunca lin nun filósofo que se defina como posmoderno unha defensa da conformidade co estatu quo, máis ben ó contrario, lin sobre chamamentos á resistencia e a liñas de fuga e escape. O que pasa é que estes autores son bastante reacios ao predicamento dunha revolución salvífica ou a calquera clase de paradiso onde a clase obreira dictará o destino dos homes e cousas dese estilo. Hai que loitar polas causas nas que cres e situarse dalgúns xeito fronte ás formas de poder, posicionarse e actuar en consecuencia, si, pero eso non fará que saiamos da posmodernidade ou que poidamos fuxir dela. As revoltas irmandiñas do medievo, a Castela Comunera, as revoltas campesiñas catalanas estaban inseridas no feudalismo, loitaban por se saír da opresión dos señores, pola non expropiación dos recursos que eles producían pero de teren triunfado realmente se sairían do sistema feudal? Poderían eles articular un sistema distinto? Serían quen de crear un xeito de producción distinto? E unha cosmovisión distinta da que predicaba a igrexa? Deixarían de ser supersticiosos? Cambiarían a medicina medieval? Sería distinta a ciencia?
Dexaría de haber Ilustración de non triunfar a Revolución francesa?
e con respecto ó que di Ángelo paréceme a típica postura posmoderna: fala do posmodernismo, di que non acorda, pero tamén di que hai que definilo porque se non é como se non existise… en que quedamos? É ou non é?
Googleando pódese atopar moito material sobre a posmodernidade onde falan mellor do que eu poida facer sobre estas cuestións.
Vaia, vou ter que poñer a palabra “posmodernismo” en cada post, para que me suban os comentarios:) Encántame que se xeren estas polémicas (de bo rollo, claro) no meu blog, apréndese moito e resulta do mais estimulante, aínda que non cheguemos nunca a poñernos dacordo.
Vaia, ía comentar o venres sobor do VIH e vexo que o debate deu para moitísimo máis, e ben interesante 🙂
A raíz deste post, lembreime dun amigo meu que entrevistou hai cousa de dous anos a un médico simpatizante do “grupo c.o.b.r.a.” (coido que é así como se autodenomina unha parto dos que defenden iso de que a SIDA non existe). Segundo el, o que o doutor defendía era que había un gran descoñecemento da enfermidade e que as análises de detección do VIH tiñan unha alta marxe de erro que levaba en ocasións a condear a xente que non estaba realmente infectada de VIH á morte polo tratamento con anti-retrovirais.
Non vou defendelo porque tan só coñecín a argumentación por un terceiro e moi por enriba, pero coido que non é negativo que se reclame máis dilixencia nas análises e que se faga por coñecer ben cada caso antes de aplicaren un tratamento.
Non sospeitaría da presenza das farmacéuticas detrás da negación da SIDA, ao contrario, penso que lles interesa moito seguir atopando tratamentos que fagan do infectado de VIH un enfermo crónico que inxira medicamentos toda a súa vida antes que dar cunha cura realmente eficaz. Agora os tratamentos melloraron moito, pero os únicos que poden levar unha vida relativamente normal logo de seren diagnosticados o VIH son os occidentais acomodados, en África a esperanza de vida dos enfermos é arrepiantemente curta, toda unha xeración desapareceu xa en moitos países.
Se se lle bota unha ollada á entrada do SIDA na wikipedia, ás teorías disidentes e ás respostas da comunidade científica, vése que o asunto é ben confuso. Quero pensar que grande parte dos científicos que fan unha crítica dos sistemas desenvolvidos derredor do VIH (seica hai algún Nobel polo medio) se refiren aos ámbitos médicos e de investigación lonxe de pretender evitar o uso de protección durante as relacións sexuais…
Perdón por extenderme tanto, pero é que o tema dá para moito (iso sen falar xa do posmodernismo) e pensei que aportar a visión deste compañeiro (medio avogado do diaño) podería resultar interesante…
Rainha, você desculpe: já sabe que sou hooligan contra o tema posmoderno…
Como o assunto é a Sida (bem fez Arale lembrando-o) só farei um breve apontamento: o que eu acho é que não existe uma fenda significativa entre duas etapas históricas que justifique a denominação como “moderna” uma e “posmoderna” outra. Quer dizer, penso que não existe “posmodernidade”, simplesmente isso.
Por outro lado, acho que a minha actitude não é precisamente “posmoderna”: tenho um discurso totalizante, faço uso dum metarrelato que se baseia na necessidade duma “revolução salvífica” que aspire a qualquer classe de paradiso onde a classe obreira dictará o destino dos homes… e cousas desse estilo.
Non se me avinagre señor Ângelo, que non ía con mala idea. A vostede tamén o teño nos meus favoritos pero aínda non tiven tempo de lelo, por eso non dixen nada de vostede. É que posta bostede moi amplo e hai que dispor de ganas e tempo.
REvolución salvífica mediante ou non o tema é ben interesante e de seguro volverá a saír.
Sobre a SIDA pois moito non sei, a polio e todo iso tampouco, e nótase.
Eu non defendo o statu quo posmoderno pero si que hai cousas que me gustan desta nosa época. Outras non.
Vistes ós okupas eses que resisten en BCN? Son antisitema? Antiposmodernismo? Antimodernismo? Buscan un paradiso? A que clase social pertencen? Que revolución é a súa? Son se cadra un dente máis da engranaxe moderno-capitalista que perfecciona o sistema?
Encantado de me encontrar con estas vosas blogs, vémonos.
Haxa paz, meus, non vaiamos abrir unha guerra por unha simple palabra. Eu insisto en que o problema destes debates é o ponto de vista, como di a Raiña, que non compartimos o mesmo concepto de posmodernidade, aínda que esteamos de acordo na base e en que hai que loitar contra varias das súas manifestacións.
Revolución salvífica (parece o anuncio dun dentrífico): non creo que as visión dese tipo de revolución se asemellen ás que había a principios do século XX. En primeiro lugar porque existe a consciencia de outros oprimidos dentro dos oprimidos. Eu creo que dentro do movemento de esquerdas se produciu unha autoconsciencia relativa a non reproducir patróns previos, a non caer no revanchismo. Un revolución con gulags non serve de nada, como tampouco unha que encerra aos homosexuais ou a que non deixa representación ás mulleres ou ás minorías étnicas. Eu creo que se a posmodernidade influíu positivamente en algo foi niso, abrir esa revolución a tod@s, dar voz aos que non a tiñan. O inimigo, polo demais, segue sendo o mesmo.
Cambote, eu creo que todas esas revoltas, de triunfar, si que ocasionarían un cambio de mentalidade. A ideoloxía sempre vai parella á revolución, xa sexa previa ou posteriormente. Unha comunidade que toma o poder adquire inmediatamente a sensación de que pode e debe mudar o mundo. Os franceses cambiaron os nomes do calendario (ano 1 da Revolución), e eu creo que os irmandiños acabarían por desenvolver tamén unha perspectiva relixiosa nova. Se cadra non se superase o cristianismo, pero si que habería un cristianismo máis humano. Neste sentido é interesante (e posmoderna) a novela Q de Luther Blisset, (hoxe Wu Ming), sobre revoltas relixiosas no medievo.
Encanto ao tema deste post, a SIDA, eu diría que é un virus “sospeitoso”. Teño unha camarada que é médica é que me explicou que seica é un tipo de virus vexetal que mutou para atacar aos mamíferos dun xeito moi pouco habitual. Así que eu estou aberto a todo tipo de teorías conspiratorias ao respecto, incluídas as que apontan ao seu descobremento (bastante curioso tamén): que foron os nazis, o goberno sudafricano (que fixo iniciativas do estilo para acabar cos negros), os Estados Unidos ou o Vaticano. O virus ataca dun xeito demasiado “cristián” como para non levantar sospeitas nese sentido. O que non ten xeito nen axuda a ninguén é negar a súa existencia, como dixo o meu querido Renato Russo antes de morrer infectado: “se nom for masturbaçom usem sempre camisinha”.
Arale: xa viches que o meu link vai precisamente a un enlace do grupo C.O.B.R.A (parecen os malos dalgún cómic) e a min persoalmente ofrécenme cero credibilidade. En canto ao das probas do V.I.H. non sei como serían nos 90, pero hoxe por hoxe tes que dar positivo en dúas probas diferentes para ser considerado portador, ademáis de que che fan controis periódicos de niveis de linfocitos (células do sistema inmune) e de carga viral, co cal non entendo como se pode diagnosticar a algén que non está enfermo. Por outra banda, ti só tomas antirretrovirais cando os teus linfocitos baixan de determinado nivel, e polo tanto, se non estás infectado, sinxelamente nunca chegarías a dar os niveis necesarios para que se che administren. Eu tampouco son unha defensora a ultranza das teorías “oficiais”, pero estas cousas só serven para despistar.
Ângelo: entendo o que queres dicir sobre que o posmodernismo sinxelamente non existe. Ao que me refería eu co do novo paradigma é a que, dende Einstein, a ciencia xa non busca unha verdade absoluta e completa, senón unha teoría útil e funcional, sen que por iso sexa menos certa. Coma sempre, argumentas impecablemente:)
Mario: a min o virus tampouco me da boa espiña, ainda que tamén soe un pouco a teoría “cons”. Pero en cambio estaría moito máis disposta a dar creto a alguén que diga que é un virus de laboratorio que ao grupo este que se chama como os malos dos Gi-Joe:p Trátase de plausibilidade científica.
Comentarios pechados.