Xa que Arale menciona a palabra “divulgación” para referirse ao meu blog, cousa que me honra, agora non me queda mais remedio que cumplir e divulgar. Coñezo xente, científicos e non científicos, que lle teñen auténtica alerxia tanto á palabra como ao concepto mesmo de divulgación, que engado que non ten por que ser só científica. Esta xenreira xustifícase xeralmente dicindo que as obras feitas con este fin simplifican en exceso ou son pouco rigorosas, ou que dan unha idea banal sobre os temas que tratan. Eu sospeito que, en realidade, o que pasa é que hai xente á que lle gusta crer que os “seus” temas son máis complicados do que en realidade son, ou que desexaría que seguiran sendo escuros e misteriosos, porque queda moi guai ir pola vida de iluminado, falando de cousas que ninguén mais ca ti entende.A min si que me gusta a divulgación, e paréceme necesaria, xa que a ciencia ás veces manexa ideas difíciles de comprender, pero trata sobre “como funciona o mundo” que diría o doutor Beakman, é dicir, que nos atingue e nos interesa a todos. Ou debería.

A cousa foi que empecei a pensar sobre o tema , e entre iso e un post de Mr. Harvey, lembreime inmediatamente de canto me gustaba “Cosmos” a serie de Carl Sagan. Lembro como cocían un bolo con pasas para explicar como se separan as galaxias, e que existen mares de metano líquido. Lembro como me enterei do que era a relatividade, os anos-luz, as supernovas e as estrelas de neutróns mentras devoraba bocatas de queixo con marmelo (é que non me gusta a nocilla) e de que a evolución pode facer que se debuxe a cara dun samurai na casca dos caranguexos. Por suposto, convertinme nun pequeno monstro de seis anos que trataba de convencer aos seus compañeiros de cole, a piques de facer a comuñón, de que o ser humano descendía dos monos. Todo un fracaso social.

Ademáis, a serie parecía que trataba de todo o que a un lle puidera interesar, o ADN (noviño do trinque daquela), a memoria, a evolución, as viaxes espaciais… Unha das cousas que mais me gustaran, ademáis do do bolo de pasas, era a historia do Voyager. Saber que hai por aí fora, flotando no espazo, un disco de ouro con saúdos en varias linguas e distintas pezas musicais (entre elas os Concertos de Brandemburgo, inmellorable escolla) para que o atope unha civilización extraterrestre, paréceme, aínda hoxe, unha das cousas máis evocadoras e mais poéticas que escoitei nunca.Tamén me encantaba o capítulo da Biblioteca de Alexandría, pero iso queda para o seguinte post.

A miña simpatía cara Sagan, Hawking, Asimov e compaña parte da convicción de que nunca podería descubrir todo iso por min mesma, sen o tamiz que supuña o doutor Sagan e o seu xersei de cisne, e moito menos cando aínda tiña un cerebro blandiño, receptivo e permeable. É dicir, que son quen son, o mesmo pequeno monstro crítico e incómodo pero un pouco (tampouco moito) mais grande, en parte gracias a eles, que me ensinaron que eu podía saber cousas que os maiores non sabían, que non facía falta Deus habendo Big Bang e que “a nosa especie é nova, valente e promete moito, e estamos só mollando os pés nas beiras do océano do coñecemento”.
P.D: mirade este vídeo, que é curtiño e sae el co xersei de cisne:)