Esta noite a lúa vólvese vermella. E ten o bo gusto de facelo cediño (sobre as dez, máis ou menos, comeza) e completamente. Completamente vermella, quero dicir, xa que o eclipse é total. Un eclipse de lúa é como o parente pobre. Resulta moito menos espectacular que un de sol, non acapara portadas de xornais, non son necesarios complicados artiluxios para velo. Só hai que mirar. Se tes un telescopio, perfecto. E aínda así, aínda sendo un fenómeno discreto e relativamente frecuente, ten a beleza das cousas que hai que esforzarse en ver.

Gustaríame que alguén fixera un estudo serio e contrastado sobre os efectos das fases lunares nos seres humanos, porque presinto que nos levaríamos máis dunha sorpresa. Que os días de lúa chea hai mais partos e mais ingresos psiquiátricos é algo que acredita moita xente que traballa no choio, pero claro, non deixa de ser unha impresión, e xa sabedes que, con isto de ser unha ficha de xadrez, unha ten certa obsesión coas cifras, as proporcións, as estatísticas.

Ademáis, se realmente é así (e xa vos adianto que eu penso que si) aínda queda unha segunda pregunta: por que? Qué é exactamente o que se altera? É algo químico, hormonal, de presión sanguínea?

Vou lanzar unha pedra contra o meu propio tellado, pero neste caso concreto creo que a ciencia, ou mellor, os científicos, déixanse levar por un prexuízo, e se non hai estudos sobre o tema é porque semella unha supersitición, un conto de vellas. Porque é moi romántico poñerse a estudar as fases da lúa, e non queda serio cando o mandas a Nature.